Προς Έλληνες, φιλέλληνες και μη.

Αν έχετε ελληνική υπηκοότητα και έχετε πει μια φορά έστω τον εθνικό ύμνο, αυτό το μήνυμα σας ενδιαφέρει. Υπήρξαν εποχές που η πατρίδα μας χρειαζόταν να αναγνωρίζεται, όπως και η ελευθερία, «από την κόψη, του σπαθιού την τρομερή». Σήμερα είναι καλό να μας αναγνωρίζουν για την υπεροχή μας στην Παιδεία και όχι για τα κόκαλα των ηρώων και των Αγίων μας.

Ο λόγος είναι απλός: η Ελλάδα είναι γνωστή για τον Αχιλλέα και τον Λεωνίδα λιγότερο από όσο για τον Αριστοτέλη και το Ιπποκράτη. Ευτυχώς! Ανδρείοι υπήρξαν πολλοί παντού και πάντα, οι σοφοί όμως σπανίζουν. Αν, λοιπόν, δε θέλουμε να πουλάμε την παλληκαριά μας, αλλά να την κρατάμε για μας όταν παραστεί ανάγκη, πρέπει να αναπτύσσουμε τις άλλες αρετές μας για να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε.

Θεωρώ ότι αρετή είναι και η φιλοξενία. Και την αξιοποιήσαμε μέχρι τα όρια της. Αρετή είναι και η επιμελής γεωργική καλλιέργεια, η εστίαση, η καλή διατροφή -έχουμε καλό όνομα και γι’ αυτές. Ακόμα πιο σπουδαία αρετή, όμως, είναι η γνώση, η ανάπτυξη και η μετάδοσή της. Με αυτή ασχολείται σήμερα ο κόσμος όλος. Με τις επιστήμες, την έρευνα, τη διαχείριση δεδομένων, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη όλο και πιο εξειδικευμένων δεξιοτήτων. Με αυτά πρέπει να ασχοληθούμε και σ’ αυτά μπορούμε να διαπρέψουμε.

Για να το πετύχουμε πρέπει να σκεφτούμε αντίστροφα: για να «φωνάξουμε» φοιτητές από όλο τον κόσμο να σπουδάσουν εδώ, τι δημοτικό χρειαζόμαστε; Για να «πουλήσουμε» επικερδώς τα περίφημα ελληνικά «μυαλά» εντός και εκτός Ελλάδας, τι Πανεπιστήμια πρέπει να έχουμε; Για μια διεθνώς ανταγωνιστική εκπαίδευση, τι λογής Καθηγητές χρειαζόμαστε; Και ποια συστήματα;

Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Θέλουν δουλειά, συνεργασίες, μεταφορά γνώσης από τομέα σε τομέα και από σύστημα σε σύστημα. Γι’ αυτό πιστεύω στην εξυπνάδα των Ελλήνων, όχι μόνο των επιστημόνων, αλλά και των επαγγελματιών και των επιχειρηματιών που παλεύουν να προκόψουν χωρίς σύμμαχο το κράτος. Θεωρώ ότι οι πιθανότητες να έχω δίκιο σε ό,τι προτείνω είναι μεγάλες. Με αποδείξεις!